ทุกๆ ครั้งที่มีเมฆฝนลอยผ่านมา
ฟ้าสีเทานั้นทำให้ใจฉันอ่อนไหว
เสียงของลมที่พัดมาพาหัวใจ ฉันลอยไป
คิดถึงคนที่เคยจับมือเดินตากฝน
เมฆหมองหมนสีเทานั้นเปลี่ยนเป็นสดใส
วันนั้นต่อให้ฟ้าจะร้องดังสักเท่าไร ก็ไม่กลัว
และแม้เวลาจะก้าวเดินผ่านไป
แม้ จะนานสักเท่าไร
ฉันยังอยู่ตรงนี้ เฝ้ารอเวลาที่ดี
หวังว่าจะมีสักทางให้เรานั้นได้ไปต่อ
คงจะจริง ที่สองเราหมดหนทางไปตั้งนาน
จากนี้คงต้องทำใจจากกัน
ฝากความคิดถึงของฉันให้ลอยไปตามสายลม
อาจเปียกปอนตามเส้นทางเดินที่มีเมฆฝน
ผ่านพายุเรื่องราวมากมายกับท้องฟ้าที่พร่างพราย
ฉันก็จะทน
และแม้เวลาจะก้าวเดินผ่านไป
แม้ จะนานสักเท่าไร
ฉันยังอยู่ตรงนี้ เฝ้ารอเวลาที่ดี
หวังว่าจะมีสักทางให้เรานั้นได้ไปต่อ
คงจะจริง ที่สองเราหมดหนทางไปตั้งนาน
จากนี้คงต้องทำใจจากกัน
ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังหวัง แม้จะรู้ว่าเป็นเพียงฝัน
ต้องตากฝนอีกกี่ล้านครั้งฉันก็ยอม แค่ได้พบเธอ
ฉันยังอยู่ตรงนี้ เฝ้ารอเวลาที่ดี
หวังว่าจะมีสักทางให้เรานั้นได้ไปต่อ
คงจะจริง ที่สองเราหมดหนทางไปตั้งนาน จากนี้
ฉันยังอยู่ตรงนี้ เฝ้ารอเวลาที่ดี
หวังว่าจะมีสักทางให้เรานั้นได้ไปต่อ
คงจะจริง ที่สองเราหมดหนทางไปตั้งนาน
จากนี้คงต้องทำใจจากกัน